'Dit alles maakt dat ik mij niet alleen voel ook al loop ik in m’n uppie, dat ik mij aangemoedigd voel vooral dóór te gaan, op naar die 10 km, en om te blijven genieten van het lopen. Het laat voor mij zien dat, ondanks de afstand, een warme, stimulerende en positieve verbinding met een groep mogelijk is.'
Janine Koelemeijer zette in 2020 de grote stap: in september vorig jaar kwam ze naar onze beginnerscursus. Nu, ruim een halfjaar later, deelt ze dit prachtige verhaal over de kracht van verbinding. Met haar toestemming plaats ik (Karel Kolb, trainer) dit verhaal nu op Loopmeesters, ook als ode aan onze prachtige groep.
‘Ik wil een persoonlijke ervaring met jullie delen uit deze coronatijd omdat het gaat over de kracht van verbinding. Sinds maart 2020 werk ik, net als de meesten van jullie, vanuit huis. Ik hoef niet te omschrijven wat dat met je doet, wat je mist, hoe je er van baalt af en toe, dat je jezelf soms moet zien te motiveren, en dat je dubbel baalt nu we waarschijnlijk nog langer vanuit huis werken. In september 2020 heb ik mij maar eens aangesloten bij een loopgroep en ben ik gestart met een beginnerscursus hardlopen. Ik liep daarvoor al wel regelmatig een rondje maar kwam niet veel verder dan 3.5 km.
In september mocht je nog trainen in groepjes en dapper begaf ik mij iedere keer naar de training. Om de week was de training om 20.00 uur in de avond. ’s Avonds hardlopen na een dag thuis buffelen achter de pc lijkt lekker, maar voor mij is dat een enorme drempel. Een rustig ommetje met professor Scherder vind ik dan aantrekkelijker (en dat terwijl ik geen Scherder-fan ben). Maar goed, ik wilde echt die 5 km leren lopen, zo niet verder. Dus dan ging ik maar. Dat betekende om 17 uur wat eten in plaats van om 18.30 samen met het gezin want met een volle maag hardlopen gaat natuurlijk niet. Ik vond het ook spannend want hoe goed waren de medecursisten (en hoe slecht ik). En wat vinden die jonge gasten er van dat zo’n 52 jarige nog de moeite neemt om te leren hardlopen?
Alles viel mee. Ik bleek het tempo goed aan te kunnen en zelfs nog energie over te hebben na de training.
Ik ontmoette een andere vrouwelijke 50 plusser met wie ik, zodra mijn ademhaling dat toeliet, zelfs gesprekjes voerde (!) over de overgang en de mogelijke impact daarvan op onze hardloopprestaties (tja, je zoekt graag een uitvlucht als iets moeite kost toch?). Na 2 maanden, 8 groepslessen en vele oefenloopjes in m’n uppie, haalde ik de 5 km! Ik moet bekennen dat ik nog wel tussendoor kleine stukjes wandelde, maar dat mag de pret niet drukken.
Wil jij beginnen met hardlopen (en volhouden)? Doe met ons mee, coronaproof.
Enthousiast vroeg ik de trainer om een vervolgcursus. Hij zei: “Je bent klaar om met de loopgroep activiteiten mee te doen.” Ik schrok mij te pletter. Met de loopgroep mee doen? Ik haal maar net de 5 km! En dat doe ik dan in mijn eigen slakken tempo. Met een groep meedoen betekent even snel lopen als de groep. Je wilt niet achterblijven en zeker niet degene zijn die de groep ophoudt. OMG. Wat te doen? Houd het hier op, mijn hardloop ambitie?
Ik liep nog maar even door in m’n uppie maar werd wel lid van de hardloop appgroep met 50 voor mij totaal onbekende mensen. Na wat dralen, nam ik toch maar de grote stap: ik meldde mij aan voor een training met de groep. Die nacht sliep ik echt slecht, zo zenuwachtig was ik. Idioot natuurlijk. De slechte nacht was een makkelijke uitvlucht om niet te gaan. Maar ik ging toch. En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb. Ik kon de anderen prima bijhouden, sterker nog, we trainden in duo’s en ik was degene die mijn maatje kon aanmoedigen omdat ze moeite had met het nemen van de duinen. We hadden een lekkere training. De kop was er af.
In december werden de coronamaatregelen aangescherpt. De hardlopers bleken creatieve mensen die zich daardoor er niet van weerhielden om verschillende activiteiten te verzinnen die je alleen of met z’n tweeën kunt doen: puzzeltochten, zoektochten naar een verstopt roze koffertje, trails, routes etc.
Het kwam natuurlijk wel eens voor dat ik de omgeving uit de fotopuzzeltocht niet herkende, of dat het roze koffertje zo goed verstopt was dat ik het niet kon vinden. Beschaamd appte ik dan de trainer om een hint en ja hoor, dat hielp. Ik vond mijn weg weer of het roze koffertje.
Half december kreeg ik Corona. Mijn hardloop ontwikkeling kwam stil te liggen maar de hardloopgroep ging natuurlijk door. Ik zag de mails van de trainer voorbij komen met tips voor routes en trainingen.
Hij vond dat iedereen een medaille had verdiend en die konden we ophalen bij een duincafé samen met een koffie, ook om het café te steunen. In de appgroep zag ik blije gezichten van groepsleden die alleen of met z’n tweeën een heerlijke route hadden gelopen met op de achtergrond een prachtige natuur en mooi licht van de opkomende zon in de ochtend.
Ook verschenen foto’s van trotse lopers met hun medaille. En wat mij het meest opviel, iedere keer reageerden andere lopers daar zo warm op. Of het nou om een bericht van een marathonloper ging die het hele waterleidingduinengebied om had gerend of om iemand uit de nieuwe lichting beginners die een rondje van 5 km had gepresteerd.
Wil jij beginnen met hardlopen (en volhouden)? Doe met ons mee, coronaproof.
Na drie weken ziek thuis, pakte ik in januari het hardlopen weer op. Dat viel niet tegen en al snel liep ik weer mijn eerste 5 km. Ik voelde mij blij en vond dit wel het moment dat ik mijn medaille verdiende. Ik haalde mijn medaille op bij het natuurcentrum en maakte een foto die ik trots plaatste in de groepsapp.
En toen overkwam het mij. Nu was ik degene die de warme reacties ontving. Reacties van mij totaal onbekende mensen. Ze feliciteerden mij met het behalen van mijn eerste 5 km na Corona. Ze complimenteerden mij om de leuke foto en spraken uit wat een geluk wij hebben dat we door die mooie duinen kunnen struinen. En de trainer appte in de groep: “Prachtig Janine, je bent weer terug!” Ik voelde mij groeien.
Een mooiere aanmoediging had ik niet kunnen krijgen. Dat mag duidelijk zijn. Het groepsgevoel, de binding met deze mensen die ik totaal niet ken en die mij niet kennen, die ik bovendien voorlopig ook niet zal leren kennen vanwege de coronamaatregelen. De tips voor leuke routes, de verzoekjes ‘wie wil met mij 5, 10 of 15 km rondje lopen’ en vooral de warme reacties van iedereen op elkaars worstelingen, prestaties, mooie foto’s en berichten. Dit alles maakt dat ik mij niet alleen voel ook al loop ik in m’n uppie, dat ik mij aangemoedigd voel vooral door te gaan, op naar die 10 km, en om te blijven genieten van het lopen. Het laat voor mij zien dat ondanks de afstand, een warme, stimulerende en positieve verbinding met een groep mogelijk is. Het helpt mij door deze coronaperiode heen en het helpt mij te groeien.’
Wil jij beginnen met hardlopen (en volhouden)? Doe met ons mee, coronaproof.
