Het was zondag 25 mei 2014. Raceday! Vandaag stond de Pim Mulier loop op het programma, een snel parcours, uitgezet door AV Suomi. Voor deze wedstrijd was ik nerveuzer dan normaal, ik wilde namelijk de 5 kilometer in 20 minuten gaan lopen, een PR voor mij. Dat PR kwam er. En toch was ik niet tevreden.

Net na station Santpoort-Noord gaf een bordje aan dat we de laatste kilometer ingingen. Samen met drie anderen verhoogde ik het tempo, even later vielen we uiteen in twee duo’s. Rachid en ik losten de andere twee en zetten nóg een tandje bij. Alles keurig alles netjes, het ging hard maar niet té.

Angst hardlopen

De atletiekbaan van Suomi luidde de laatste 400 meter in. En daar ging Rachid, als door een adder gebeten. Ik erachteraan, we scheurden als bezeten over het tartan. Die explosie, met de finish in zicht, was fijn natuurlijk. Maar was ik niet veel sneller geweest als ik eerder in de wedstrijd gewoon wat harder was gaan lopen?

Later besprak ik dit voorval met een loopmaatje. Dat ik vaak in de eindsprint nog zoveel over bleek te hebben. En dus in de wedstrijd te langzaam was geweest. Zijn diagnose was even helder als ontnuchterend: ‘Je bent bang voor pijn, bang om (te) diep te gaan’. Hoe ik die angst ga overwinnen? Ik ben er nog niet uit.