In de serie Loopverhalen blik ik terug op wedstrijden die me bij blijven. Deze keer de Halve van Haarlem 2015, waar ik de halve marathon liep.
‘Vanmiddag de halve marathon gelopen met Sebastiaan Kemps. Plan was om op 4:20 per kilometer weg te gaan en dan wellicht nog ergens te versnellen. Toen we door de Zijlstraat holden had ik al een vaag gevoel van ‘hé is dit niet een tikkie harder?’. Maar toen had Kemps nog niet verteld dat we deze keer een positive split gingen lopen: het gas erop de eerste tien kilometer en dan indien nodig wat verval. Omdat we al onderweg waren had ik niet veel opties: aanhaken en aan leuke dingen denken. 🙂Hardlopen over het Visserspad naar Zandvoort
De eerste kilometers waren vooral een gevecht met mijn gedachten (what’s new?). ‘Kan dit wel, doet die knie niet pijn, haal ik nog adem?’ Maar dan komt gelukkig altijd dat moment dat het tempo, het heerlijke weer en glad asfalt hun werk gaan doen: gewoon je bek houden en lopen. De klim richting Visserspad was even doorbijten maar eenmaal boven vlogen we naar Zandvoort. Soms trapte ik even op de rem, soms Sebastiaan. Om adem te tanken en het lijf kort door de APK te halen. Nadat we het Duinpieperpad weer achter ons lieten voor de terugweg kreeg ik het tijdelijk zwaar.
Hardlopen naar de Zandvoortselaan
Want de doorsteek naar de Zandvoortselaan was wel afzien. Ik had mentaal niet echt happy thoughts over een gelukkige afloop en mijn enkels, altijd na 12 kilometer, gingen pijn doen. Maar we kwamen weer op bekend terrein en dat is altijd lekker. Hoewel ik tot kilometer 16 echt mijn wat langere dip had. Die verdwijnt ook weer maar moet je toch op een positief opbouwende manier zien te overbruggen. 🙂 Maar eenmaal voorbij kilometer 18 was het wel duidelijk: ik ging gewoon net zo hard binnenkomen als in Leiden, op een veel pittiger parcours.
Als dan de Zijlstraat opdoemt en je bent nog steeds boven Jan, man dat is een goed gevoel! Samen binnen komen en samen vieren dat je loopt, leeft en gezond bent. We zijn een bevoorrecht clubje, als hardlopers.