In de serie Loopverhalen blik ik terug op wedstrijden die me bij blijven. Deze keer de Bruggenloop 2016 in Rotterdam, waar ik de 15 kilometer liep.

Zondag 11 december 2016, ik arriveer ’s middags met loopmaatje Sebastiaan in Rotterdam. Ik ben nerveus. Super opgefokt ook. De hele santenkraam trekt weer door mijn hoofd en hart: waarom, kan ik, wil ik, wat als, wat is lekker lopen, etc. Sebas gaat ‘gewoon eens kijken vandaag’, waarom kan ik dat niet, gewoon eens kijken? Eerst maar eens omkleden.

Niet klaar voor de start, af

In de toiletruimte: met tientallen mannen spugen, boeren en winden tijdens het plassen. Ik heb het nu niet meer. Wil eigenlijk stiekem door het wc-raampje naar buiten klauteren en door Rotterdam gaan wandelen. Fuck die race, rot op met je hardlopen. Maar ook voel ik me weer observator van deze gedachten, voel ik dat dit het ritueel is waar ik doorheen moet om straks als een dolle stier de race in te springen.

In het startvak

Daar bedenk ik me dat ik Dion moet laten weten waar ik sta. Deze supergast leerde ik kennen in het ziekenhuis, hij in het wit, ik was geel. Later werden we vrienden op Facebook en bood hij aan mij hier te hazen. Te gek. Maar nu ben ik zo down dat ik gewoon de moed niet heb hem op te zoeken. Voel me daar extreem lullig over maar het gaat gewoon even niet, nu. Knal, startschot. Jaaaaaaaaa, ik mag eruit, vrij, hoofd uit, benen aan, gaan!

Daar is Dion

De eerste paar kilometer gaan prima, naast Sebastiaan. Op het schema dat ik in gedachten heb: op 39:30 doorkomen op de 10 en dan in 20:30 de laatste 5 km pakken om in 60 minuten te finishen. Maar wie struint daar heen en weer door de rijen lopers, welke dwaas haalt me uit mijn concentratie? Dion! Die mafkees heeft zich twee kilometer lang door honderden lopers gewerkt, heeft ze stuk voor stuk in het gezicht gekeken en op die manier mij gevonden. Tijd om heel veel dingen te zeggen die ik nu voel heb ik niet. Hij neemt de leiding over en vanaf dat moment doe ik alles wat hij zegt, wijst of laat.

O ja de race

Die ging fantastisch. Dion heeft 0 (nul) keer hoeven zeggen dat we harder moesten. Zei wel 100 keer: het gaat goed zo, het gaat prima. Hij hield in of versnelde als het nodig was, ik deed wat hij deed en genoot. Bij zes kilometer een massieve inzinking, oké, maar dat hoort erbij. Je wordt moe, trekt 6 van 15 af en bedenkt dat je in dit tempo nog heel lang moet hollen. Maar dat gaat voorbij, je werkt je de bruggen op en wordt er aan de andere kant door je haas vanaf geslagen in tempo’s die ik achteraf gevaarlijk vind. Ja het was feest na 12 kilometer, ik wist dat ik het ging halen, geweldig!

Finish en start

De laatste 100 meter waren zo wonderschoon, zo mooi. Ik keek terug op 2016, de hoogtepunten, de dieptepunten. En nu ging ik hier gewoon de 15 km onder het uur pakken, in 59:41 om precies te zijn. Na de finish vloog ik Dion in de armen en hopste als een malle met hem in het rond. Ook omdat ik toen al wist dat hij en ik elkaar vaker zouden gaan treffen, dat was helder. Een prachtig PR en een nieuwe vriendschap rijker stapte ik met Sebastiaan in de auto (o ja hij liep ook fantastisch trouwens). Toen ik van aanstichter Nicoline een SMS ontving ‘en, hoe ging het?’ heb ik daar even over zitten denken voor ik antwoordde: Ja jankend binnen, na het ziek zijn en zo.